Zamiast od razu ryzykować życiem niewinnych kerbali, postanowiłem dla klimatu przetrzeć dla nich szlak, wysyłając najpierw maszynę. Jak widać na załączonej ilustracji, pierwszy łazik mojego autorstwa prezentował się raczej skromnie skromnie.

Znacznie więcej problemów przysporzyło skonstruowanie rakiety nośnej, zdolnej do lotu na najbliższy księżyc…

Po fiasku testów rakiet z serii Damalgnuna (będących de facto powiększoną wersją Hubiszagów), zacząłem projektować od zera. Owocem tej pracy był zgrabny Iszkar I.

Trop był dobry. Maszyna okazała się bezawaryjna i wzniosła się na orbitę, jednak nie do dalszego lotu potrzeba było czegoś więcej.

Lepiej pominę żenujące próby z Iszkar III (dobrze, że gra nie przewiduje ograniczonego budżetu) i przejdę od razu do “czwórki”. Tym razem podrasowałem dodatkowo środkowy segment rakiety, wstawiając większe zbiorniki i silniki paliwa ciekłego.

Pierwsze lądowanie to niezwykle emocjonujący moment. Mun do złudzenia przypomina nasz Księżyc – brakuje atmosfery, a grawitacja jest bardzo delikatna. W związku z tym o żadnych spadochronach nie ma mowy, a sam upadek trzeba cierpliwie spowalniać silnikami.

Lądownik pozwolił mi na wyhamowanie, lecz nie na tyle aby go w całości posadzić na srebrnym globie. Aby uratować wyprawę, odczepiłem łazik półtora kilometra nad powierzchnią. Był na tyle lekki, że mogłem nim wylądować przy pomocy samego systemu RCS. Reszta maszyny rozbiła się kilka kilometrów dalej. I tak nie zamierzałem wracać.

Poprzedni odcinek: Pierwsze opuszczenie Kerbinu.

Do pierwszych testów doszło bardzo szybko, ponieważ próbowałem wykorzystać schematy zastosowane wcześniej w Dumuzi IV. Enki I posiadał jeden człon więcej, lecz główną siłę nośną miały zapewnić analogicznie 3 silniki na paliwo stałe.

Rakieta wzbiła się dość wysoko, aby uznać Rodvina Kermana za pierwszego kerbala wysłanego w przestrzeń kosmiczną. Jego lot trwał bardzo krótko, gdyż drobna maszyna nie zdołała usadowić się na orbicie. Kapsuła spadła bezpiecznie do oceanu.

W wersji Enki II zmieniłem całą podstawę rakiety, po raz pierwszy stosując cztery duże silniki na paliwo stałe Rockmax BACC. W kilkanaście sekund po starcie, doszło do pierwszej katastrofy w kerbińskim kosmodromie. Rakieta eksplodowała, lecz jakimś cudem moduł z kerbalonautom ocalał i zdołał opaść na spadochronie.

Enki III – różniąca się od poprzedniczki wzmocnieniem konstrukcji – okazała się strzałem w dziesiątkę. Rakieta była dość solidna, aby ze sporymi zapasami wyrwać się grawitacji i wyrównać orbitę wokół planety.

 Aby nie było problemów ze ściągnięciem ofiary ochotnika na ziemię, zadowoliłem się minimalną orbitą.

Przed powrotem, Henbrett Kerman na chwilę opuścił moduł podziwiając wschód Słońca. Samo lądowanie nie stanowiło większego problemu – bilans strat w kerbalach nadal zerowy.

Ten stan rzeczy uległ zmianie wraz z serią operacji Hubiszag. Moim celem były próby dokowania w przestrzeni kosmicznej, mające w przyszłości posłużyć do stworzenia pierwszej stacji orbitalnej. Jako, że zainstalowałem większy moduł, podczas nieudanego startu Hubiszag I zginęły naraz trzy osoby. Ku chwale ojczyzny.

Przyznaję, że dokowanie na orbicie okazało na dzień dzisiejszy zbyt wielkim wyzwaniem. Dostosowanie orbity oraz prędkości obu rakiet wymaga niemal chirurgicznej precyzji i niemałej wprawy. Podjąłem jeszcze kilka prób – jednak wciąż bez sukcesu. Najwyraźniej plany założenia kerbalskiego ISS muszę odłożyć na później. 

Do jutra!

Dla tych, którym tytuł wpisu nic nie mówi: Kerbal Space Program to gra pozwalająca na swobodne konstruowanie własnych rakiet, wahadłowców, lądowników, łazików, sond, stacji orbitalnych i czego tam jeszcze chcecie; a następnie zaplanowanie i poprowadzenie dowolnych misji z ich udziałem w symulowanym układzie planetarnym. Wersja 0.19 nie posiada jeszcze trybu kariery, dzięki czemu cele wyznaczamy sobie sami – od wysłania  na orbitę prostego satelity, aż po założenie kolonii na najodleglejszej planecie – przy czym niektóre projekty mogą stanowić nie lada wyzwanie logistyczne.

Swoją przygodę z Kerbalami zacząłem dość standardowo, właśnie od próby zbudowania bezzałogowego obiektu, zdolnego opuścić atmosferę Kerbinu i osiągnąć stabilną orbitę. Pierwsza rakieta (właściwie rakietka) otrzymała nazwę Dumuzi I.

Ładunek jest wyjątkowo lekki, więc maszynę zaopatrzyłem jedynie w dwa człony i maleńki napęd samego satelity. Pierwszy zbiornik paliwa został odrzucony już na wysokości 5 km, ale przy drugiej próbie rakieta zdołała wyjść na odpowiednią wysokość. 

Niestety w czasie operacji ustawiania na odpowiedniej trajektorii, okazało się, że brakuje energii elektrycznej nawet do tego aby wysunąć panele słoneczne, nie mówiąc o uruchamianiu innych podzespołów. Karygodny błąd spowodował, że po krótkim pobycie w przestrzeni satelita wpadł z powrotem w atmosferę.

W Dumuzi II nie powtórzyłem błędu z zasilaniem, jednak nawet mimo dodatkowych baterii, urządzenie nie osiągnęło dostatecznej wysokości, w końcu podzielając los poprzednika.

Dopiero misja Dumuzi III okazała się prawdziwym przełomem. Ta sama rakieta, z niewielkimi poprawkami, pozwoliła osiągnąć stabilną, choć bardzo niską orbitę – pierwszy sztuczny satelita okrążył Ziemię. Wykonałem plan minimum, lecz na tym nie poprzestałem. Następnym krokiem Kerbali było zbudowanie lepszej rakiety, mogącej wynieść satelitę na wyższą wysokość.

Dumuzi IV wydatnie wzmocniłem, poprzez dodanie trzech silników na paliwo stałe, mających oddzielić się od rdzenia na wysokości około 7 km.

90 km ponad powierzchnią, satelita oderwał się od ostatniego członu i przy pomocy maleńkiego silniczka korygował kurs.

Pełen sukces. Satelita zarysował piękną, niemal kołową orbitę na wysokości ponad 200 km, z nierównością mniejszą niż 5 km.

Następny krok po wystrzeleniu pionierskiego sztucznego satelity jest oczywisty – pora na pierwszego człowieka kerbala w kosmosie. Relacja misji Enki już jutro.