I Pani spoj­rzała na świat, który stwo­rzyła, i wybuch­nęła nie­po­ha­mo­wa­nym śmiechem. Wezwała Higgsa i tłumiąc wesołość, roz­pra­wiła się z nim surowo, i rzekła:„Dlaczego znisz­czy­łeś symetrię świata?”A Higgs, zdru­zgo­tany cieniem nagany, tak się bronił:„Nie znisz­czy­łem symetrii, Szefowo. Spra­wi­łem tylko, że została ukryta, wpadła w pułapkę nad­mier­nej kon­sump­cji energii. I tym sposobem rze­czy­wi­ście spra­wi­łem, że świat stał się skom­pli­ko­wany.Któż mógł przy­pusz­czać, że z tego ponurego zbio­ro­wi­ska iden­tycz­nych obiektów mogą powstać jądra, atomy i czą­steczki, planety i gwiazdy?Któż mógł prze­wi­dzieć zachody Słońca i oceany, i szlam orga­niczny, zrodzony z wszyst­kich tych okrop­nych czą­ste­czek wzbu­dzo­nych przez bły­ska­wice i ciepło. Któż mógł się spo­dzie­wać ewolucji i tych fizyków, którzy szperają, węszą wokół i próbują odkryć to, co tak sta­ran­nie ukryłem?”I Pani, nie mogąc powstrzy­mać się od śmiechu, skinęła na Higgsa, dając mu znak prze­ba­cze­nia i przy­zwo­itą […]