Ci, którzy przespali ostatnie 6 dni, powinni się dowiedzieć o czym w ogóle mowa. Kerbal Space Program to gra przenosząca nas na fikcyjną planetę Kerbin, zamieszkałą przez ciekawskie i żądne przygód kerbale. Zadaniem gracza jest pokierowanie kerbalskim programem kosmicznym i umożliwienie sympatycznym istotom eksploracji układu planetarnego. 

Odpowiedzialne za produkcję studio Squad, podążyło coraz popularniejszą ścieżką, tworząc swoje dzieło na oczach fanów. Pierwsza wersja KSP pojawiła się w sieci prawie dwa lata temu lecz do dziś nie wydano oficjalnej pełnej wersji. Samo nasuwa się porównanie do strategii marketingowej Markusa „Notcha” Perssona. Kolejne bety jego MineCrafta biły rekordy popularności a z samego twórcy zrobiły milionera. Co ciekawe, na tym podobieństwa między tymi dwoma tytułami się nie kończą.

Co mi tam jakieś Curiosity?

Na Kerbale trzeba spojrzeć przez pryzmat dwóch warstw rozgrywki. Pierwszą jest sfera sanboxowa, której smak poznajemy w ogromnym hangarze, bawiąc się w konstruktora różnorakich wehikułów. Tak naprawdę otrzymujemy tu coś na kształt LEGO. Wybierając spośród kilkudziesięciu gotowych elementów – modułów, silników, zbiorników paliwa, kolektorów słonecznych i całej masy innego ustrojstwa – w szybki i intuicyjny sposób składamy urządzenia potrzebne do podboju kosmosu. A możemy sobie pozwolić na wiele, od prostych rakiet i małych satelitów, po złożone łaziki badawcze czy monstrualne stacje orbitalne. Głównym ograniczeniem pozostaje nasza ambicja, wyobraźnia i oczywiście prawa fizyki. Nikt nie zabroni nam stworzyć smoka złożonego z pięciuset elementów, jednak jego oderwanie od ziemi i utrzymanie w całości może się okazać nad wyraz karkołomnym zadaniem.

Trzeba wspomnieć o jeszcze jednej sanboxowej cesze. Mianowicie KSP dysponuje obecnie jedynie trybem swobodnej rozrywki, co niemal na pewno ulegnie zmianie w wersji finalnej. (Sugeruje to widniejący w menu, ale nieaktywny przycisk kariery.) Na razie wszystko zależy od naszego widzimisię. Możemy bez skrupułów wysyłać zastępy kerbali na samobójcze misje, albo spędzić dziesiątki godzin nad skomplikowanym projektem bazy na obcej planecie.

Drugą warstwę gry stanowi swoisty symulator. Po wyjściu z hangaru zostajemy przeniesieni w miejsce startu naszej maszyny. Tak naprawdę dopiero po naciśnięciu magicznego przycisku spacji, dowiadujemy się czy nasze pomysły i przewidywania w ogóle mają rację bytu i czy wzniesiona przez nas rakieta nie rozpadnie się w ogromnej eksplozji. A wierzcie mi, to wcale nie jest najgorsze. Znacznie boleśniejszym przeżyciem jest uświadomienie sobie po kilkudziesięciu minutach lotu, że zabraknie nam paliwa, albo zapomnieliśmy przymocowaniu jakiegoś istotnego na dalszym etapie misji elementu. Nie ma zmiłuj – wracamy do centrum i zaczynamy od początku. Czy to źle? Wręcz przeciwnie. Emocje podczas pionierskiego lądowania na Munie (kerbalski odpowiednik Księżyca) jak i satysfakcja płynąca z udanego powrotu na Kerbin są dzięki temu znacznie większe.

Warto zaznaczyć, że choć twórcy stworzyli własny świat, z oryginalnymi mieszkańcami, znajdujący się w alternatywnym układzie planetarnym; to jednak nie odbiega on znacząco od tego, w którym żyjemy. Podobny Ziemi wielkością i właściwościami Kerbin, jest trzecią w kolejności planetą okrążającą Kerbol, przypominający nasze Słońce.

Najważniejsze jednak, że głównym wrogiem podczas rozgrywki pozostaje wiernie odwzorowana fizyka. KSP daje graczowi wrażenie realizmu i od tej strony działa jak porządny symulator. Bezwzględna grawitacja matczynej planety wymaga potężnych silników do osiągnięcia prędkości ucieczki, a niedoskonałości konstrukcyjne rakiety mogą spowodować utratę równowagi, sterowności i w końcu katastrofę. Nie gorzej jest w przestrzeni, gdzie musimy umiejętnie manipulować orbitą (co wymaga nieco wprawy, ale wchodzi w nawyk) a także wykorzystywać tzw. asysty grawitacyjne do bardziej wyrafinowanych misji. Poza tym zadbano też o inne istotne czynniki, jak choćby opór powietrza. Przy lądowaniu na planecie spowolni on upadek i pozwoli na otwarcie spadochronów, a jego brak na księżycu wymusi stosowanie silników lądownika.

Patrząc na niektóre screeny można odnieść wrażenie, że Kerbale to prawdziwe obrzydlistwo. Fakt, panorama poszczególnych ciał niebieskich nie powala szczegółowością. Konkretniej mówiąc, to tylko duże kule pokryte w miarę jednolitą, rozmytą teksturą, z pojedynczymi oceanami i wzniesieniami. Nie uświadczymy więc ani głębokich kanionów, ani dymiących wulkanów. Również atmosfera mogłaby być żywsza. Pogoda na Kerbinie jest ciągle taka sama i w żaden sposób nie wpływa na lot – nie napotykamy chmur, opadów, ani burz.

Całe szczęście, elementy istotne zostały potraktowane z należytą starannością. Chodzi mi tu nie tylko o wygląd samych urządzeń, ale również widoki jakich uświadczymy w przestrzeni. Wschód Słońca oglądany z perspektywy orbitującego statku potrafi wywrzeć wrażenie, przynajmniej przez pierwsze godziny gry.

Jeżeli mam się na coś żalić to na optymalizację. Ja wiem, że przy KSP nadal dłubią programiści, ale skoro twórcy już rozprowadzają swój produkt żądając za niego kilkudziesięciu złotych, to my jako konsumenci mamy prawo wymagać jakości. Tymczasem, realizując ambitne plany eksploracji kosmosu, musimy się wykazać sporą cierpliwością. Długie wczytywanie oraz masakryczne spowolnienia animacji podczas wszelkich eksplozji da się przełknąć, gorzej z częstymi crashami. Podczas mojej rozgrywki, chwilami nawet co druga próba wyjścia z hangaru kończyła się wywaleniem do pulpitu! Wyobraźcie sobie testy z dziesięcioma wariantami rakiety, kiedy co chwila trzeba robić sobie kilkuminutową przerwę na ponowne uruchomienie gry. Co ciekawe, dla znacznego zwiększenia stabilności programu, wystarczyło nieznacznie zmniejszyć jakość tekstur. U mnie od tego momentu crashe zdarzają się o wiele rzadziej, choć sądząc po wypowiedziach znalezionych w sieci, nie każdemu zmiana ta pomogła.

Ludzie chcący się pobawić w astronautę wreszcie mogą odetchnąć z ulgą. Nie wiedzieć czemu, łatwiej znaleźć na rynku symulator prowadzenia ciągnika lub autobusu, niż grę pozwalającą na w miarę realistyczne wojaże po kosmosie. Kerbal Space Program, mimo przedstawienia zmyślonej wariacji Układu Słonecznego, bardzo dobrze uzapełnia tę lukę. Jednocześnie oferuje na tyle swobodną rozgrywkę, że z powodzeniem może trafić do szerszego grona odbiorców. Kerbale raczej nie powtórzą sukcesu MineCrafta, ale już dziś można dostrzec zalążek fanowskiej społeczności, którą czeka bujny rozrost.