Osoby potra­fiące zachwy­cić się pięknem swego oto­cze­nia – maje­sta­tycz­nymi mgła­wi­cami, barwną fauną i florą, nie­sa­mo­wi­to­ściami świata małych obiektów i ele­gan­cją tych dużych – skazane są na miłość do nauki; do naj­waż­niej­szego narzę­dzia pozwa­la­ją­cego na zgłę­bia­nie tej natu­ral­nej poezji. W dzi­siej­szym wpisie “pole­can­ko­wym”, zabieram was na duchowo-inte­lek­tu­alną ucztę, ser­wo­waną przez ludzi, którzy potra­fili ubrać to doświad­cze­nie w godne słowa.