Pomysł ze zbu­do­wa­niem stacji orbi­tal­nej nie wypalił, więc poszu­ka­łem innego wyzwania. W ten sposób skie­ro­wa­łem swoje ambicje ku naj­bliż­szemu Ker­bi­nowi ciału nie­bie­skiemu — pierw­szemu spośród dwóch natu­ral­nych sate­li­tów planety — Munowi.Poprzedni odcinek: Kerbal leci w kosmos.Zamiast od razu ryzy­ko­wać życiem nie­win­nych kerbali, posta­no­wi­łem dla klimatu prze­trzeć dla nich szlak, wysy­ła­jąc najpierw maszynę. Jak widać na załą­czo­nej ilu­stra­cji, pierwszy łazik mojego autor­stwa pre­zen­to­wał się raczej skromnie skromnie.Znacznie więcej pro­ble­mów przy­spo­rzyło skon­stru­owa­nie rakiety nośnej, zdolnej do lotu na naj­bliż­szy księżyc…Po fiasku testów rakiet z serii Damal­gnuna (będących de facto powięk­szoną wersją Hubi­sza­gów), zacząłem pro­jek­to­wać od zera. Owocem tej pracy był zgrabny Iszkar I.Trop był dobry. Maszyna okazała się bez­a­wa­ryjna i wzniosła się na orbitę, jednak nie do dalszego lotu potrzeba […]

Wczoraj cywi­li­za­cja kerbali posta­wiła pierwszy krok na drodze do eks­plo­ra­cji kosmosu, kon­stru­ując pierw­szego sztucz­nego satelitę. Nadszedł czas, aby za maszyną podążyli kerbale — śmiał­ko­wie, którzy odważą się opuścić matczyną planetę.Poprzedni odcinek: Pierwsze opusz­cze­nie Kerbinu. Do pierw­szych testów doszło bardzo szybko, ponieważ pró­bo­wa­łem wyko­rzy­stać schematy zasto­so­wane wcze­śniej w Dumuzi IV. Enki I posiadał jeden człon więcej, lecz główną siłę nośną miały zapewnić ana­lo­gicz­nie 3 silniki na paliwo stałe.Rakieta wzbiła się dość wysoko, aby uznać Rodvina Kermana za pierw­szego kerbala wysła­nego w prze­strzeń kosmiczną. Jego lot trwał bardzo krótko, gdyż drobna maszyna nie zdołała usadowić się na orbicie. Kapsuła spadła bez­piecz­nie do oceanu.W wersji Enki II zmie­ni­łem całą podstawę rakiety, po raz pierwszy stosując cztery duże silniki na paliwo stałe Rockmax BACC. […]

Nie mając natchnie­nia do blo­go­wa­nia, posta­no­wi­łem odprężyć się przy dobrej grze kom­pu­te­ro­wej. Pomy­śla­łem jednak, że wybie­ra­jąc źródło rozrywki o odpo­wied­niej tematyce, mogę połączyć jedno z drugim. Plan jest nastę­pu­jący — przez siedem dni, codzien­nie będę zamiesz­czał krótkie relacje z kolej­nych etapów roz­grywki Kerbal Space Program, a na koniec pokuszę się o pod­su­mo­wa­nie i zre­cen­zo­wa­nie całej gry. Dla tych, którym tytuł wpisu nic nie mówi: Kerbal Space Program to gra pozwa­la­jąca na swobodne kon­stru­owa­nie własnych rakiet, waha­dłow­ców, lądow­ni­ków, łazików, sond, stacji orbi­tal­nych i czego tam jeszcze chcecie; a następ­nie zapla­no­wa­nie i popro­wa­dze­nie dowol­nych misji z ich udziałem w symu­lo­wa­nym układzie pla­ne­tar­nym. Wersja 0.19 nie posiada jeszcze trybu kariery, dzięki czemu cele wyzna­czamy sobie sami — od wysłania  na orbitę prostego satelity, aż po zało­że­nie kolonii na naj­od­le­glej­szej […]

Zasta­na­wiam się, co przy­nio­sło większą sławę Erwinowi Schrödin­ge­rowi. Słynne równanie falowe opi­su­jące praw­do­po­do­bień­stwo w świecie kwantów, czy może jednak pobu­dza­jący wyobraź­nię eks­pe­ry­ment myślowy z nie­zwy­kłym kotem w roli głównej? Pierwsze osią­gnię­cie austriac­kiego teo­re­tyka sta­no­wiło krok milowy w bada­niach mikro­świata, ale to zamknięty w pudełku kot spo­wo­do­wał, że nazwisko Schrödin­gera przebiło się na stałe do kultury masowej. Pier­wot­nie doświad­cze­nie miało ukazać jak dziwne są wnioski płynące z mecha­niki kwan­to­wej, jeżeli spró­bu­jemy je zasto­so­wać w rze­czy­wi­sto­ści obiektów dużych. Skoro cząstka ele­men­tarna, do czasu pomiaru, może się znaj­do­wać w kilku stanach jed­no­cze­śnie, to czy odizo­lo­wa­nego zwie­rzaka można uznać rów­no­cze­śnie za martwego i żywego? Nie wdając się w prze­my­śle­nia na temat ewen­tu­al­nych błędów takiego rozu­mo­wa­nia, różni nie-fizycy od lat starają się w zabawny i pomy­słowy sposób inter­pre­to­wać zagadkę kota Schrödin­gera. Zoba­czymy […]