Komunikwanty – lipiec 2018

Zegary atomowe to, rzecz jasna, żadna nowinka, bowiem towarzyszą nam od 1949 roku, przenosząc precyzję pomiaru czasu na nowy poziom. Od tego momentu kolejne laboratoria i uczelnie prześcigają się w dalszym ulepszaniu tego patentu. W ostatnim miesiącu chińscy fizycy pochwalili się umieszczeniem w przestrzeni kosmicznej pierwszego, “zimnego” zegara atomowego. Podobnie do innych tego typu urządzeń, pomiar dokonuje się na podstawie drgań pojedynczych atomów (przez długi czas najchętniej wybierano atom cezu).

Jak donosi Nature Communications, kolejny ważny krok postawił zespół Instytutu Optyki i Mechaniki z Chińskiej Akademii Nauk. Azjatyccy fizycy przez 15 miesięcy prowadzili testy na byłej stacji orbitalnej Tiangong-2, pełniącej obecnie rolę kosmicznego laboratorium. Skonstruowany przez nich  CAC (ang. cold atom clocks) korzysta z warunków zapewnianych przez nikłą grawitację oraz laserów schładzających atomy do temperatury zbliżonej do zera absolutnego. Wszystko po to aby oscylacje atomu stały się bardziej harmonijne i pozwoliły uzyskać jeszcze większą precyzję. Prace nie zostały jednak ukoronowane pełnym sukcesem. Inżynierowie wciąż muszą odnaleźć sposób na wyeliminowanie promieniowania kosmicznego oraz wszelkich innych zakłóceń. 

[ecko_youtube]Eysecnh7yqc[/ecko_youtube]

Czarna dziura potwierdziła postulaty Einsteina. Znowu

W samym środku Drogi Mlecznej czai się stwór: supermasywna czarna dziura, oznaczana jako Sagittarius A*. Ekstremalny układ ciał, złożony z centralnego obiektu o masie 4 milionów Słońc wraz z okrążającymi go gwiazdami, to wprost idealny poligon doświadczalny dla założeń ogólnej teorii względności. Od wielu lat astronomów szczególnie intryguje gwiazda S2, zbliżająca się w swoim perycentrum na odległość zaledwie kilkunastu miliardów kilometrów od Sagittariusa A*, co daje jej kopa to nieprawdopodobnej prędkości 5 tys. km/s (ponad 1,5% prędkości światła!). Zespół pracujący przy Bardzo Dużym Teleskopie (VLT), wykorzystując instrumenty GRAVITY oraz SINFONI, obserwował ruch gwiazdy S2 w podczerwieni. Analiza zachowań obiektu oraz długości emitowanego przezeń światła, wykazała niezgodność z obliczeniami opartymi o model grawitacji Newtona, natomiast w rewelacyjny sposób potwierdziła założenia ogólnej teorii względności. Specjalizująca się w badaniach centrum Drogi Mlecznej Andrea Ghez (choć tym nie biorąca udziału w tym badaniu) pozwoliła sobie na ciekawą konkluzję: “grawitacja jest najgorzej zbadaną siłą, ale jednocześnie najlepiej rozumianą z ludzkiego doświadczenia”. Tak czy inaczej, Albert Einstein znów się wybronił.
Każdemu z nas z pewnością zdarzyło narzekać na zbyt długi i męczący tydzień pracy oraz zbyt krótkie wakacje (jeśli nie to zalecamy badania kontrolne). Od dzisiaj jednak możesz swoje marudzenie podeprzeć wynikami eksperymentu, przeprowadzonego w nowozelandzkiej firmie Perpetual Guardian. Szef przedsiębiorstwa postanowił sprawdzić jak jego podwładni będą wywiązywać się z obowiązków, gdy skróci okres pracy z 5 do 4 dni roboczych. Eksperyment prowadzony przez 8 tygodni wykazał, że rezultaty takiej rewolucji są ogromnie korzystne dla obydwu stron. Pracownicy mogli spędzić więcej czasu z rodziną, na relaksie lub swoim hobby, a w pracy wykazywali się produktywnością zwiększoną aż o 24%! W dodatku przejawiali znacznie więcej własnej inicjatywy i kreatywności, poprawiła się również ich frekwencja – odnotowano mniej spóźnień do oraz rzadsze i krótsze przerwy. Co ciekawe, poziom obniżenia wydajności przy pięciodniowym tygodniu pracy, zostało porównane z nieefektywnością, cechującą człowieka palącego marihuanę lub chronicznie niewyspanego.

Prawdopodobnie wiele zależy od profilu wykonywanej pracy, niemniej utrzymywanie ośmiogodzinnego lub pięciodniowego etatu, dla zasady, zdaje się mieć coraz mniejsze podstawy.

Ledwo co Curiosity odnalazł ślady związków organicznych na Marsie, a już zostaliśmy uraczeni kolejną doniosłą nowiną z sąsiedniej planety. Pod jej powierzchnią Czerwonego Globu odkryto wodę! Do tej pory wiedzieliśmy o występowaniu wody w postaci lodu, co najwyżej okresowo topniejącego w niektórych obszarach. Tym razem odkrycie dotyczy naturalnego zbiornika o długości 7,5 kilometrów oraz głębokości przynajmniej metra, umiejscowionego opodal południowego bieguna Marsa. To, że rezerwuar H₂O w stanie ciekłym będzie znajdował się pod kilometrową warstwą lodu, wcale nie było dla badaczy oczywiste, choć wielu snuło takie przypuszczenia od dawna. Te entuzjastyczne prognozy potwierdziła należąca do Europejskiej Agencji Kosmicznej bezzałogowa misja Mars Express. Należący do sondy radar MARSIS spenetrował za pomocą sygnałów formacje leżące pod lodowcem, dowodząc istnienia czegoś w rodzaju ukrytego jeziora. Jest wysoce prawdopodobne, że takich miejsc na sąsiedniej planecie znajduje się znacznie więcej.

Raczej za wcześnie aby snuć przypuszczenia na temat tego, czy podziemne marsjańskie zbiorniki skrywają jakieś mikroorganizmy – jednak odkrycie Mars Express daje na to pewne nadzieje.