Podpisy pełnią pro­za­iczną rolę, która nie powinna nikogo dziwić: to ozna­cze­nie serwisu, z którego dany plik pochodzi. Teraz jeśli taki kwejk pożyczy gifa, to każdy będzie wiedział gdzie szukać więcej. Tak robi każdy ogar­nięty twórca w inter­ne­cie. Również dlatego, żeby inni nie żerowali na cudzym serwerze (choć akurat te gify leżą na zewnętrz­nym).

Ale już po wszyst­kim. Dodałem do animacji pobra­nych z komer­cyj­nych pro­duk­cji źródła, tym samym korzy­sta­jąc z dobro­dziejstw prawa cytatu. Mam nadzieję, że to rozwiewa obawy wraż­li­wych; jeśli nie moralne, to przy­naj­mniej prawne.

Prze­pra­szam jeśli poczułeś się obrażony lub zbesz­tany; sądziłem, że wyrażam się zwięźle i rzeczowo. Może w inny sposób. Ten wpis, jako zbiór gifów opa­trzo­nych opisami to osobny twór objęty prawem autor­skim. Ana­lo­gicz­nie, obok na regale zalega mi “Wybór źródeł historii państwa i prawa” prof. Szcza­niec­kiego. Czy zamiesz­czone wewnątrz doku­menty zostały przez niego napisane? Nie. On dokonał selekcji i opra­co­wa­nia wycinków źródeł, a cała książka jest jego autor­stwa. Prawo cytatu pozwala na korzy­sta­nie z frag­men­tów dzieł, zwłasz­cza w celach dydak­tycz­nych. Jedynym warun­kiem — jak wspo­mnia­łem — jest podanie źródła / autora i tu postaram się więcej nie grzeszyć.

Jeżeli chciał­byś pole­mi­zo­wać głębiej, na gruncie doktryny i orzeczeń prawa cywil­nego, to służę uprzej­mie i zapra­szam na maila.

Jak to? W rogu każdej strony widzę nazwisko autora opra­co­wa­nia i jego tytuł, coby osoba kse­ru­jąca wie­działa skąd fragment pochodzi. Co więcej, pisząc pracę magi­ster­ską i wsta­wia­jąc przypis, również podajesz zbiór, opra­co­wa­nie czy archiwum, z którego dane źródło pobrałeś. Ale rze­czy­wi­ście, oddalamy się od meritum — chciałem podać jakąś analogię, ale należy też pamiętać o spe­cy­fice inter­netu.

Jeżeli pod gifem zamie­ści­łem źródło (za: pro­gra­mem XYZ), to sprawa jest jasna. Inter­nauta może czegoś nie zro­zu­mieć jeśli zobaczy sko­pio­wany stąd gif na innej stronie, gdy autor tejże strony zabierze sobie sam gif, bez podpisu. Ale czy w tym przy­padku ja odpo­wia­dam za jego nie­do­pa­trze­nie? Siląc się na aku­rat­ność, to Ty pod­rzu­ca­jąc gdzieś gif powi­nie­neś zazna­czyć, źródło. I jeszcze żeby była jasność: gif pod­pi­sa­łem, bo jest moim tworem. Tak, opiera się na cytacie, tj. 5‑sekundowym frag­men­cie jakiegoś utworu, ale został przeze mnie prze­two­rzony trzema pro­gra­mami, przy­śpie­szony, uprosz­czony, pod­ko­lo­ro­wany itp. Zatem osoba lin­ku­jąca powinna zarówno oznaczyć pier­wotne źródło jak i autora gifa.

Oczy­wi­ście w idealnym świecie. Ja nie znam osób, które zaprzą­tają sobie tym głowę. Co więcej, nie umiesz­cza­jąc na gifie adresu ryzykuję, że portal typu kwejk go skopiuje, jeszcze z automatu dodając swoje logo. I to jest poważnie wąt­pli­wie, bo autor takiego serwisu nie ma naj­mniej­szego wkładu w two­rze­nie publi­ko­wa­nych przez siebie treści. Problem polega na tym, że prawo autor­skie nie nadąża za siecią, a w praktyce każdy inter­nauta wie (choć może jesteś wyjąt­kiem), że logo jakiejś strony to ozna­cze­nie źródła, a nie “podpis” autora. Co nie zmienia faktu, że serwis powinien starać się odsyłać do pier­wot­nego źródła.