Nean­der­tal­czyk zniknął z powierzchni Ziemi jakieś 24 tysiące lat temu, co oznacza że przez dzie­siątki tysięcy lat musiał on egzy­sto­wać wspólnie z pierw­szymi osob­ni­kami homo sapiens sapiens. Mimo to, jeszcze całkiem niedawno naukowcy powścią­gli­wie pod­cho­dzili do kwestii relacji między oboma homo­ni­dami i raczej odrzu­cali moż­li­wość ich krzyżowania.

Grun­towne badania gene­tyczne dopiero kil­ka­na­ście miesięcy temu udo­wod­niły, iż do aktów mię­dzy­ga­tun­ko­wego spół­ko­wa­nia rze­czy­wi­ście docho­dziło. Nie­mieccy antro­po­lo­go­wie w ubie­gło­rocz­nym artykule opu­bli­ko­wa­nym w Nature wskazali, iż zna­le­zione na Syberii szczątki czło­wieka sprzed 45 tysięcy lat zawie­rały 2,3% genów typowych dla nean­der­tal­czyka. My sami mamy w sobie niewiele mniej, bo nawet do 2% schedy po naszych dawnych kuzynach. Wia­ry­god­ność sza­cun­ków potwier­dza fakt braku takich analogii w przy­padku Afry­ka­nów. To logiczne, bowiem nean­der­tal­czycy sta­no­wili rdzenną ludność Europy i nigdy nie mieli szansy spotkać się z homo sapiens sapiens zza Morza Śródziemnego.

Przy­po­mi­nam o sprawie dlatego, że w ostat­nich dniach doszło do kolej­nego istot­nego odkrycia. Uczeni z Uni­wer­sy­tetu Harvarda zbadali zna­le­ziony w Rumunii szkielet męż­czy­zny, sprzed około 37 tysięcy lat. Okazało się, że ów osobnik mógł zawierać w swoim genomie nawet 11% nean­der­tal­skiego DNA! Jako, że sta­no­wi­sko Pestera cu Oase słynie głównie z pozo­sta­ło­ści po nean­der­tal­czy­kach, to zwo­len­nicy hipotezy o krzy­żo­wa­niu obu gatunków uzyskali następny ważny argument. Odkrycie pozwala również domnie­my­wać, że bogate współ­ży­cie z czło­wie­kiem rozumnym mogło trwać aż do wygi­nię­cia neandertalczyków.