Tak to bywa w tym okrutnym wszechświecie, że czasem całe planety ulegają unicestwieniu. Przykład gruzowiska po takim zdarzeniu w gromadzie NGC 6388, zaobserwował Kosmiczny Teleskop Chandra (działający w zakresie rentgenowskim) do spółki z satelitą INTEGRAL (zakres promieni gamma).
Obserwatoria trafiły na interesujące źródło promieniowania w odległości ponad 30 tysięcy lat świetlnych od Ziemi. Początkowo przypisywano je dyskowi akrecyjnemu czarnej dziury, jednak biorąc w rachubę dodatkowe obserwacje w świetle widzialnym (Hubble na ratunek!) i prawdopodobną masę obiektu – szacowaną na maksymalnie 1,4 masy Słońca – odrzucono taką możliwość. Brakuje również dowodów, jak choćby regularnych impulsów promieniowania, aby uznać ciało za gwiazdę neutronową.
W związku z tym, astronomowie interpretują uzyskane dane jako odcisk białego karła. To najmniej spektakularne truchło martwej gwiazdy, ale nawet w jego przypadku mamy do czynienia z ogromną gęstością (masa większa od Słońca upakowana do rozmiarów Ziemi) i silnym uściskiem grawitacji. Promieniowanie rentgenowskie emituje zaś pierścień materii okrążający karła w bardzo bliskiej odległości. Najbardziej prawdopodobny scenariusz mówi o rozszarpaniu planety skalistej niewiele mniejszej od Ziemi, po tym jak znalazła się ona zbyt blisko granicy Roche’a. Układ leży w gromadzie kulistej z ciasno upakowanymi gwiazdami, gdzie nietrudno o zmianę orbity planety wywołanej przez pływy grawitacyjne pobliskich gwiazd.
W podobny sposób mogły ulec destrukcji np. księżyce Saturna, prowadząc do powstania widowiskowych pierścieni. Tyle tylko, że słaba grawitacja gazowego olbrzyma nie zainicjuje wysokoenergetycznego jarzenia ściśniętej materii.
Obserwatoria trafiły na interesujące źródło promieniowania w odległości ponad 30 tysięcy lat świetlnych od Ziemi. Początkowo przypisywano je dyskowi akrecyjnemu czarnej dziury, jednak biorąc w rachubę dodatkowe obserwacje w świetle widzialnym (Hubble na ratunek!) i prawdopodobną masę obiektu – szacowaną na maksymalnie 1,4 masy Słońca – odrzucono taką możliwość. Brakuje również dowodów, jak choćby regularnych impulsów promieniowania, aby uznać ciało za gwiazdę neutronową.
W związku z tym, astronomowie interpretują uzyskane dane jako odcisk białego karła. To najmniej spektakularne truchło martwej gwiazdy, ale nawet w jego przypadku mamy do czynienia z ogromną gęstością (masa większa od Słońca upakowana do rozmiarów Ziemi) i silnym uściskiem grawitacji. Promieniowanie rentgenowskie emituje zaś pierścień materii okrążający karła w bardzo bliskiej odległości. Najbardziej prawdopodobny scenariusz mówi o rozszarpaniu planety skalistej niewiele mniejszej od Ziemi, po tym jak znalazła się ona zbyt blisko granicy Roche’a. Układ leży w gromadzie kulistej z ciasno upakowanymi gwiazdami, gdzie nietrudno o zmianę orbity planety wywołanej przez pływy grawitacyjne pobliskich gwiazd.
W podobny sposób mogły ulec destrukcji np. księżyce Saturna, prowadząc do powstania widowiskowych pierścieni. Tyle tylko, że słaba grawitacja gazowego olbrzyma nie zainicjuje wysokoenergetycznego jarzenia ściśniętej materii.
