---

Tłukąc w kla­wia­turę ładnych parę lat, człowiek ma prawo przy­siąść i zasta­no­wić się, do czego to wszystko zmierza. Na początek podjąłem próbę wyod­ręb­nie­nia i scha­rak­te­ry­zo­wa­nia pewnych kate­go­rii swojej krwawicy. Wygląda to mniej więcej tak:

Chciałem być ambitny, mądrzej­szy, ponad­prze­ciętny. Marzyłem o sze­rze­niu zacnych idei, sty­mu­lo­wa­niu racjo­na­li­zmu, wska­zy­wa­niu wła­ści­wej ścieżki. I guzik z tego mam. A mogłem pisać o jakiś nie­zaj­mu­ją­cych umysłu bez­de­tach. Kariera wiel­kiego blogera stałaby przede mną otworem: pie­nią­dze, kobiety, pie­nią­dze, sława, pie­nią­dze… I pie­nią­dze. Tyle mnie ominęło. 

Wiem! Jakby tak, drogi Pamięt­niczku, zrobić psikus i przy­wa­lić kilkoma wpisami modowymi? A nuż przy­ję­łyby się i “sprze­dały” lepiej niż kwazary i neutrina. Że nie znam się na modzie? A te sza­fiarki, czy jak im tam, niby znają się (klik)? Przecież każdy sza­nu­jący się obywatel tego kraju wie, liczba wypo­wie­dzi na dany temat jest odwrot­nie pro­por­cjo­nalna do posia­da­nej wiedzy. Z tego samego powodu nie myślę o zało­że­niu bloga praw­ni­czego czy histo­rycz­nego, wystar­czy, że muszę się z tym tała­taj­stwem użerać na co dzień. Co mówisz Pamięt­niczku? Jedna mary­narka i trzy koszule to za mało na bloga modowego? Chyba rze­czy­wi­ście to nie naj­lep­szy pomysł… 

W takim razie pozo­staje mi pisać o wszech­świe­cie. Ale ile można? Jasne, że cycków, kotów i nauki nigdy za dużo, ale w zbyt dużych dawkach wszystko szkodzi (no… może poza tym pierw­szym). Potrze­buję czegoś świeżego, nowego, ory­gi­nal­nego, czegoś na co jeszcze nikt inny w tej części Układu Sło­necz­nego nie wpadł! No dobra, będę skrom­niej­szy: czegoś, na co nikt inny w tym kraju nie wpadł. Albo nie…

Usiądę po cichutku w kąciku i poczekam aż ten pie­kielny, twórczy welt­sch­merz przeminie.