Czytaj dalej
Mój drogi Pamiętniczku, ostatnio przeżywam kryzys twórczy. Nie, nie skończyły mi się tematy naukowe godne zainteresowania – w końcu wszechświat jest dość duży i istnieje już 1 000 000 000 000 000 000 sekund, a w moim blogowym archiwum znajduje się ponad setka szkiców. A jednak mimo to, z jakiegoś dziwacznego powodu, ostatnimi czasy pisanie przychodzi mi z coraz większym trudem.
Tłukąc w klawiaturę ładnych parę lat, człowiek ma prawo przysiąść i zastanowić się, do czego to wszystko zmierza. Na początek podjąłem próbę wyodrębnienia i scharakteryzowania pewnych kategorii swojej krwawicy. Wygląda to mniej więcej tak:
- Wpisy nudne, zwane też popularnonaukowymi. Najbardziej wartościowe i wyczekiwane z utęsknieniem przez czytelników. Tak przynajmniej byłoby w świecie idealnym; w rzeczywistości czyta je 5% odwiedzających, a najwyżej 5% z tych 5% pozostawi po sobie ślad w formie komentarza. Lajków jest więcej, bo przecież każdy chce pokazać na swoim fejsbóczku, że czyta o elektronach, fotonach i kwarkach. Czasem mnie korci aby w samym środku wstawić kilka niecenzuralnych zdań i sprawdzić, ile osób to zauważy.
- Wpisy wykopowe, czyli top 5 czegoś tam. Czytelnicy najbardziej zainteresowani tematem i tak mają je w dupie, ponieważ z zasady nie zawierają żadnych informacji spoza podstawowej literatury. Jednak pozostałe 99% społeczeństwa ma szansę na szybkie i łatwe poznanie paru ciekawostek, w związku z czym artykuły te pełnią funkcję motoru napędowego, bez którego blog padłby na pysk.
- Wpisy teistyczno-ateistyczne, typu “kij w mrowisko”. Kontrowersja zawsze generuje najwięcej komentarzy i pozwala zauważyć, że jednak ktoś tu czasem wchodzi. Gdybym miał więcej rozumu i mniej instynktu samozachowawczego, poszedłbym drogą najpopularniejszych blogerów i prowokował flejm co najmniej raz w tygodniu. Naprawdę nie wiem skąd biorą się moje przeklęte skrupuły.
- Recenzje, czyli opinie na temat tego i owego. Może miałyby wzięcie gdyby ktoś w tym kraju umiał czytać. Chyba zacznę recenzować programy telewizyjne…
- Przemyślenia, czyli rozważania o kwestiach okołonaukowych. Z definicji blog powinien być na takich artykułach oparty, ale jakoś się nie złożyło. Doszło nawet do tego, że gdy już pojawi się kilka zdań wyrażających moją opinię na jakiś temat, to przypałęta się baranek reagujący oburzeniem: co to za subiektywno-emocjonalna sraczka! Generalnie, czytelnicy mają większe prawa i swobodę na blogu niż ja. Gdzie popełniłem błąd?
- Grafiki i video, czyli plany podboju YouTube i nie tylko. Płacz i zgrzytanie zębów.
Chciałem być ambitny, mądrzejszy, ponadprzeciętny. Marzyłem o szerzeniu zacnych idei, stymulowaniu racjonalizmu, wskazywaniu właściwej ścieżki. I guzik z tego mam. A mogłem pisać o jakiś niezajmujących umysłu bezdetach. Kariera wielkiego blogera stałaby przede mną otworem: pieniądze, kobiety, pieniądze, sława, pieniądze… I pieniądze. Tyle mnie ominęło.
Wiem! Jakby tak, drogi Pamiętniczku, zrobić psikus i przywalić kilkoma wpisami modowymi? A nuż przyjęłyby się i “sprzedały” lepiej niż kwazary i neutrina. Że nie znam się na modzie? A te szafiarki, czy jak im tam, niby znają się (klik)? Przecież każdy szanujący się obywatel tego kraju wie, liczba wypowiedzi na dany temat jest odwrotnie proporcjonalna do posiadanej wiedzy. Z tego samego powodu nie myślę o założeniu bloga prawniczego czy historycznego, wystarczy, że muszę się z tym tałatajstwem użerać na co dzień. Co mówisz Pamiętniczku? Jedna marynarka i trzy koszule to za mało na bloga modowego? Chyba rzeczywiście to nie najlepszy pomysł…
W takim razie pozostaje mi pisać o wszechświecie. Ale ile można? Jasne, że cycków, kotów i nauki nigdy za dużo, ale w zbyt dużych dawkach wszystko szkodzi (no… może poza tym pierwszym). Potrzebuję czegoś świeżego, nowego, oryginalnego, czegoś na co jeszcze nikt inny w tej części Układu Słonecznego nie wpadł! No dobra, będę skromniejszy: czegoś, na co nikt inny w tym kraju nie wpadł. Albo nie…
Usiądę po cichutku w kąciku i poczekam aż ten piekielny, twórczy weltschmerz przeminie.
Skoro pytasz: tekst należy traktować pół żartem, pół serio. Z naciskiem na to pierwsze.
Autor
