W poprzed­nim artykule starałem się opisać zagro­że­nia przed którymi, przy­naj­mniej hipo­te­tycz­nie, ludzkość może zdołać umknąć. Tym razem daruję sobie ocenę nie­bez­pie­czeń­stwa i praw­do­po­do­bień­stwo jego wystą­pie­nia. Nie ważne, która z poniż­szych teorii okaże się praw­dziwa, i tak przed żadną nie ma drogi ucieczki. Przed­sta­wiam praw­dziwe kosmiczne kata­strofy – sce­na­riu­sze śmierci całego znanego nam wszech­świata.

Ludzkość ma szczę­ście. Kon­kret­niej, człowiek zawdzię­cza swoje ist­nie­nie nie­by­wa­łemu, zdu­mie­wa­ją­cemu i niemal nie­wy­obra­żal­nemu fartowi. Wystar­czy nie­znacz­nie zmniej­szyć odle­głość od Słońca bądź zmienić skład atmos­fery planety a usmażymy się. Ciut dalej, a wszyst­kie kon­ty­nenty pokryją się lądo­lo­dem niczym Antark­tyda. Dalsze stadium ewolucji Dziennej Gwiazdy i znów piekło. Nie­wielka aste­ro­ida, jakich setki w sąsiedz­twie Ziemi, a dzielimy marny los gadów z Mezo­zo­iku. Pod­świa­do­mie człowiek od zawsze zdawał sobie sprawę z tego zbiegu oko­licz­no­ści i na tej kanwie stwier­dził, że świat wokół niego jest po prostu dopa­so­wany do jego potrzeb. Praw­do­po­dob­nie został stwo­rzony z myślą o czło­wieku. Niestety prawda jest przy­gnia­ta­jąca i prędzej czy później dosię­gnie nas wszyst­kich. Karta się kiedyś odwróci a ludzkość zostanie zmuszona do walki o prze­trwa­nie.